Softbank เพิ่มเงินการลงทุนอีก 350 ล้านดอลลาร์ ลงไปในกลุ่มดาวเทียม OneWeb เพื่อให้บริการอินเทอร์เน็ตผ่านดาวเทียมความเร็วสูงขนาดใหญ่

ซึ่งทาง Softbank ถือเป็นกลุ่มที่ลงทุนดาวเทียม OneWeb สัดส่วนหุ้นใหญ่ไม่แพ้กลุ่มรัฐบาลของประเทศอังกฤษ และกลุ่ม บริษัท อินเดีย Bharti Global ซึ่งมีกลุ่มทุน Singtel ซึ่งเป็นรัฐวิสาหกิจทางโทรคมนาคมของประเทศสิงคโปร์แฝงตัวอยู่

โดยเพิ่มทุนเติมไปอีก 350 ล้านดอลลาร์ หรือ 10547 ล้านบาท เพื่อยุติการล้ามละลายอีกครั้ง

โดยปัจจุบันการให้บริการ OneWeb ถือเป็นกลุ่มดาวเทียมอินเทอร์เน็ตความเร็วสูงขนาดใหญ่ ที่ให้บริการในวงโคจรต่ำ (LEO) เป็นจำนวน 110 ดวง หลังจากนั้นต้องสร้างกลุ่มดาวเทียมบริวารอีก 648 ดวง เพื่อให้เพียงพอต่อการให้บริการครอบคลุมทั่วโลกทันปี 2565

หลังจากปล่อยดาวเทียมกลุ่มแรกสำเร็จก็จะดำเนินการปล่อยดาวเทียมกลุ่มต่อไป อีก 2,000 ดวง จากทั้งหมด 6,372 ดวง

นอกจากนี้ Hughes Network Systems จะเพิ่มเงินอีก 50 ล้านเหรียญ (การลงทุนโดยรวมทั้งหมด 1.4 พันล้านเหรียญ)

ส่งผลทำให้ Softbank ถือหุ้นในกลุ่มดาวเทียม OneWeb ประมาณ 30% สัดส่วนการถือหุ้นของรัฐบาลประเทศอังกฤษและ Bharti ลดลงเหลือ 42.2%

ทั้งนี้ ตัวดาวเทียมมีน้ำหนักประมาณ 150 กิโลกรัมและมีความสูงรอบเอวเท่านั้น แพลตฟอร์มนี้ใช้คลื่นความถี่ Ka (20-30GHz) และ Ku band (11-14GHz) ความเร็วในการให้บริการ "เสมือนไฟเบอร์" ทดสอบความเร็วอินเทอร์เน็ตเมื่อตอนต้นปีพบว่าสามารถให้บริการอินเทอร์เน็ตความเร็ว 400Mbps และเวลาแฝงเฉลี่ย 32 มิลลิวินาที การปล่อยวงโคจรที่อยู่บนพื้นโลก จะอยู่ในระยะ 500-1300 กม.

ที่ผ่านมา Softbank ได้ยุติ Project Loon เนื่องจากแผนธุรกิจของทาง Loon ไม่สามารถระบุได้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับแผนระยะยาวในการให้บริการอินเทอร์เน็ต 4G และ 5G ให้สามารถครอบคลุมจำนวนประชากร 1,000 ล้านคน ได้

แม้ที่ผ่านมา Loon ซึ่งระดมทุนได้ 125 ล้านดอลลาร์จากหน่วย SoftBank ในปี 2019

Loon ยังได้ใช้เงิน SoftBank และประสบปัญหาอย่างมากในการดึงดูดเงินทุนเพิ่มเติม ในขณะเดียวกันเนื่องจากการหมุนตัวออกจาก Alphabet ด้วยตนเองเจ้าของเดิมปฏิเสธที่จะเก็บเงินอีกต่อไป เหตุไม่มีเส้นทางที่ชัดเจนในการทำกำไรสำหรับโครงการ Loon ได้รับการยกย่องว่าเป็นส่วนเสริมของเครือข่ายดาวเทียมและระบบที่ใช้ภาคพื้นดินและได้รับการขนานนามว่ามีเวลาแฝงต่ำกว่าระบบดาวเทียมและมีค่าใช้จ่ายน้อยกว่ามาก

ลูกโป่งพลาสติกใสขนาดยักษ์ (อยู่ด้านหลังก็เพียงพอแล้ว!) ใช้พลังงานจากแผงโซลาร์เซลล์และได้รับการปรับแต่งโดยซอฟต์แวร์ระบบ AI ที่ช่วยให้สามารถนำทางลมที่มีความเร็วสูงและอยู่บนสถานีหรือแกว่งไปมาเพื่อสร้างตาข่ายลูกโป่ง แต่พารามิเตอร์กำลังมีจำกัด และอาจไม่เพียงพอกับความต้องการของสถานีฐานไร้สาย

แม้ที่ผ่านมาทาง LOON ได้ใช้เทคโนโลยี MIMO โดยบินแบกรับน้ำหนักของอุปกรณ์ 4G LTE บนอากาศได้นานมากกว่า 15 ชั่วโมง ความเร็วลม 66 ไมล์ต่อชั่วโมงและอุณหภูมิต่ำถึง -73 องศาเซลเซียส (-99 ฟาเรนไฮต์)

ซึ่งกระจายความถี่ที่แรงที่สุดที่สมาร์ทโฟนสามารถใช้งานได้ บนความถี่ 700 MHz (LTE Band 28) เชื่อมต่อเครื่องบินกับเกตเวย์ภาคพื้นดิน ( The aircraft and a ground gateway ) โดยใช้ย่านความถี่ 70/80 GHz แล้วทดสอบด้วยระบบ VDO call

ขอบคุณครับ  techstory  ispreview  engadget